Concentratie kamp
Uit een onbekende Krant
Slachtoffer uit concentratie kamp vertelt
Concetratiekampen zijn door de geallieerde legers veroverd en de gevangenen bevrijd.
Velen, hiervan kunnen niet direct terug naar hun vaderland en moeten dus tijdelijk, elders onder gebracht worden.
Ook hier ter stede zijn zulke menschen en wel een bij zonder soort gevangen, nl. deserteurs uit het Duitsche leger. Het zijn Elzas-Lotharingers. Een hunner, een voorheen welgesteld koopman van 43 jaar, vertelde ons: Na de annexatie moest hij soldaat worden en hij heeft gevochten in Rusland. Elzas-Lotharingers, Oostenrijkers enz, vochten in het midden met in de flanken en van achteren S.S., zoodat ze alleen vooruit konden. Toen hij eens in Warschau was, is hij gedeserteerd. Vier maanden heeft hij kunnen leven van de opbrengst van zijn gouden sigaretten koker en toen is hij gepakt door de Gestapo.
Na een kort proces werd hij ter dood veroordeeld. Vier maanden heeft hij op de terechtstelling gewacht en daarna kreeg hij gratie in den vorm van 5 jaar tuchthuisstraf, Vier maanden bracht hij door in een tuchthuis en daarna werd hij overgebracht naar het concentratiekamp in Meppen, waar het zeven maanden duurde voordat hij bevrijd werd. ,,Het had geen maand meer moeten duren, of ik was er, zooals zoovelen van mijn vrienden, gestorven”, zegt hij. Wij zien het aan hem hij heeft ons verteld, dat hij 43 jaar oud is, anders hadden we hem misschien voor 83 gehouden. Kleeren heeft hij bijna niet aan en hij is tot schier op het gebeente vermagerd. Doch zijn beenen zijn opgezwollen, er zit vocht in, vertelt hij. Wanneer ik mijn vinger de top er in druk, blijft er een kuiltje in staan. Dat komt van het vele eten, dat we kregen ‘s morgens 2 sneetjes brood ‘s middags watersoep en ‘s avonds 4 “Pellkartoffeln”. Van wanhoop aten vele gevangenen hun stukje oorlogszeep op, waaraan ze na eenige uren stierven. Toen de bewakers dit merkten en dus geen zeep meer verstrekten, zochten de ongelukkigen schelpen en aten die op. Dan duurde het meestal nog een dag voordat ze stierven.
De bewakers van het kamp zijn nu gevangenen in ‘t kamp en de Poolsche meisjes die er gevangen zaten, zijn nu bewaaksters. “Wij zijn beestachtig behandeld maar de menschen, die ons gefolterd hebben, zullen het nog slechter hebben verklaart deze ex-gevangene.