Aole Kark van Schonebek
DE AOLE KARK VAN SCHONBEK
As mangtieds mien gedachten dwelen
zie ‘k dij hiel helder veur mij staon:
dô, Schonbeks aoIe witte karke,
zoaj daor ieuwenlang hebt staon.
Woar zovöl generaoties heurden:
"het heil vin ij deur ft Kruus allèn:"
woar ‘t volk hef lusterd, beden, zungen,
en ‘t veurgeslacht lag urn heur hen...
Dô was, elk vun het, bieldbepaolendi
maor toch….toch breuken ze dij of.
'n Stuk ieuwenaolde darpshistorie,
het brekken dee ‘t vergaon tot stof.
Moar toch, mien aoIe Niklaoskarke,
mangs zie ‘k dij zo weer veur mien oog;
in dij zint langewiel de maensgen
de wegen wezen noar umhoog.
As kark ziest oet oes darp verdwenen,
maor ‘t Woord, dat klunk, bleef wieder gaon
toch muit het mij, mien aoIe karke,
da 'k dij nooit meer op stee zie staon